Χειμερινές εικόνες από το δάσος του Ρούβα

 Είμαστε στα μέσα του Γενάρη και τις προηγούμενες μέρες έχει πέσει στην Κρήτη αρκετό χιόνι, ακόμη και στα πεδινά. Ευκαιρία να δούμε πως αλλάζει το τοπίο, να δούμε δηλαδή και μια άσπρη μέρα. Επιλέγουμε ένα πολύ όμορφο και ανέγγιχτο μέρος, που είναι το δάσος του Ρούβα. Αυτό είναι ένα σπάνιο δάσος από ιδιαίτερους πρίνους που βρίσκεται σε ένα μικρό οροπέδιο, ανάμεσα στις νότιες βουνοκορφές του Ψηλορείτη. Είναι ίσως το μεγαλύτερο δάσος της κεντρικής Κρήτης που σώζεται και ίσως είναι μια εικόνα του Κρητικού περιβάλλοντος πριν σαρωθεί από τις καλλιέργειες. Εκτός από το μονοπάτι Ε4 (που φτάνει στο δάσος από τη λίμνη του Ζαρού μέσα από το φαράγγι του Αγίου Νικολάου και που τώρα είναι χαλασμένο, μόνο για ορειβάτες) μπορεί κανείς να προσεγγίσει το δάσος από έναν ωραίο ασφαλτόδρομο που ξεκινάει από το χωριό Γέργερη.

Ανεβαίνουμε ψηλά στα σύννεφα. Η θέα στη νότια Κρήτη είναι εντυπωσιακή (όποτε τη βλέπουμε).

Όμορφο ορεινό τοπίο σε όλη τη διάρκεια της σχετικά σύντομης ανάβασης.

Ο ασφαλτόδρομος τελειώνει σε ένα πλάτωμα στην κορυφή. Από εδώ ξεκινούν χωματόδρομοι που οδηγούν ψηλότερα προς το αστεροσκοπείο στο Σκίνακα και χαμηλότερα προς το δάσος του Ρούβα.

Στο σημείο αυτό είναι χτισμένα κάποια παραδοσιακά κτίσματα από τοπική πέτρα. Ένα μικρό αμφιθέατρο, ένα μιτάτο και κάποιες άλλες όμορφες κατασκευές που σχηματίζουν έναν ωραίο χώρο αναψυχής στα 1300 μέτρα πιο πάνω από τη θάλασσα.

Πιο πάνω κι απ' τα σύννεφα...

 Δεν είναι σωστό να κρύβουμε τις άσχημες εικόνες γιατί έτσι πολλαπλασιάζονται.

Βλέπουμε λοιπόν ότι δεν ήταν δυνατόν να λείψουν οι νοικοκύρηδες που δανείστηκαν μερικά πράγματα από το μεγαλύτερο καμαροσκέπαστο κτίριο.

Όταν οι πειρατές έκλεβαν το φορτίο του πλοίου, το άφηναν να βουλιάξει. Το ίδιο έγινε κι εδώ.

Με τη σκέψη ότι όλα φτιάχνουν, ξεκινάμε την κατάβαση από το χιονισμένο δρόμο. Το χιόνι έχει παγώσει και έτσι το βάδισμα είναι εύκολο γιατί δεν βουλιάζουν πολύ και δεν βρέχονται τα παπούτσια.

Αλπικό τοπίο

Το φραπεδάκι δίνει ενέργεια στις ανηφόρες

Κάποιοι ήρωες δίνουν μάχη με τα χιόνια για να εξασφαλίσουν την πρόσβαση των κτηνοτρόφων στα ζώα.

Ευτυχώς προλάβαμε να περάσουμε το δρόμο πριν «καθαριστεί»

Στο τέλος αυτού του δρόμου βρίσκεται το εξωκλήσι του Αγίου Ιωάννη και ένα καταφύγιο. Η κατάβαση διαρκεί περίπου μιάμιση ώρα και η ανηφορική επιστροφή περίπου δύο.

Λόγω του λιωσίματος του χιονιού δεν μπορέσαμε να προσεγγίσουμε το τέρμα αλλά θα επιστρέψουμε σύντομα.

Περισσότερες πληροφορίες:
http://gergeri-crete.blogspot.gr/p/blog-page_7556.html